بایگانی ماهانه: دی 1402

خواستگاری
نویسنده: مرضیه پورچریکی
روایت‌های هنرجویان راوی روان
دوره‌ی سوگ

همیشه‌ی خدا دلم را آشوب می¬کند و ذهنم را به هم می‌ریزد. قبرستان را می‌گویم. حالم را خراب می‌کند و فکری می‌شوم.
امسال نوروز که بعد از سال‌ها رفتیم سر مزار پدربزرگ، باز هم همان جوری شدم.‌ همه رفته بودیم. مادربزرگ، خاله، دایی‌ها، زن‌دایی‌ها و کلی نوه و نتیجه و داماد و عروس. همگی دور مزارش جمع شدیم. در روستایی کوچک و سرسبز. از آن‌جاهایی که پدربزرگ عاشقش بود. همه ساکت بودند و شاید در دل فاتحه می‌خواندند. من و مادرم قرآن به دست، الرحمن می‌خواندیم در دلمان. بعد از همین کارهای همیشگی مثل شستن قبر و خیرات کردن، گفتند برویم در دشت دوری بزنیم. همه‌جا سبز بود. از آن سبزهای تر و تازه که خودِ خودِ زندگی است. هر طرف چشم می‌گرداندی گل شقایق بود و خورشید توی آسمان آبی دلبری می‌کرد. همه خوش و کیفور بودند. حتی مادربزرگ، حتی مامان. می‌گفتند و می‌خندیدند، سلفی می‌گرفتند و استوری می‌کردند. اما من آشوب بودم. هیچ دل خوشی ندارم ازش. هر وقت می‌روم آنجا، تا مدتی بی‌قرار می‌شوم.
اولین برخوردمان برمی‌گردد به رفتن مادربزرگ. کلاس دوم بودم. پدرم نظامی بود. برای همین رفته بودیم بندرعباس و آنجا زندگی می‌کردیم. از شهرستان زنگ زدند که حال مادربزرگ خوب نیست. مادر پدرم. زن مهربانی بود. خاطراتم با او بیشتر از تعداد انگشتان دو دست نیست. ولی جز مهربانی یادم نمی‌آید. بزرگترین نوه‌اش بودم. همیشه برایم میوه می‌آورد و اصرار می‌کرد بخورم.
خواهرش بر اثر عارضه‌ی قلبی فوت شده بود و با شنیدن خبر فوتش، مادربزرگم هم دچار حمله‌ی قلبی شد و رفت بیمارستان. یادم می‌آید دی‌ماه بود. همه با هم رفتیم شهرستان. خانه‌ی بزرگشان که با آن حیاطش در چشم یک بچه‌ی هشت‌ساله آنقدر بزرگ بود که می‌شد در آن گم شد، سرجایش بود، اما مادربزرگ نبود. غروب یک روز زمستانی، پدر ما را به بیمارستان برد. شهرستان بود. بیمارستانی یک طبقه داشت. از توی حیاط بیمارستان، مادربزرگم را دیدم. از پشت شیشه. پرده‌ی کرم‌رنگ پنجره‌ی کوچکی، کنار زده شده بود. مادربزرگم روی تخت، بیهوش خوابیده بود و چیزی که توی ذهنم مانده، این است که با هر نفس، شکمش بیش از حد معمول بالا و پایین می‌رفت. یادم می‌آید وقتی نگاهش کردم، انگار قلبم را فشار دادند. غروب بود، سرد بود، مادربزرگم خوابیده بود و قربان صدقه‌مان نمی‌رفت. نفس می‌کشید ولی بالا و پایین رفتن شکمش برایم خیلی عجیب بود. آنقدر عجیب که بعد از بیست و هشت سال، هنوز یادم نرفته.
روز بعد، قبل از ظهر، توی حیاط خانه‌شان بودیم. در باز شد. چند تا خانم گریان و برسرکوبان وارد شدند. چند لحظه بعد پدرم گریه می‌کرد، جوراب می‌پوشید و گریه می‌کرد. دیگر چیزی یادم نمی‌آید تا روز خاک‌سپاری. آن روز ما را به منزل یکی از اقوام دور بردند؛ همه‌ی ما بچه‌ها را. یکی از خانم‌های جوان فامیل پیشمان ماند. خدا رحمتش کند. چندسال بعد خودش سرطان گرفت و از دنیا رفت. آن روز خیلی سعی کرد ما را سرگرم کند. ولی هر لحظه که از بازی فارغ می‌شدیم، یادمان می‌آمد چرا آنجاییم و بعد دلتنگی و ترس و ترس و ترس.
قرار بود چند وقتی آنجا بمانیم. برای همین بزرگترها گفتند همان جا بروم مدرسه. مدرسه بزرگ بود با کلاس‌های شلوغ و پرجمعیت. هیچ کس را نمی‌شناختم. در مدرسه‌ی خودم، با هم‌کلاسی‌هایم همسایه بودیم. تمام روز را با هم می‌گذراندیم. معلم و ناظم و مدیر را خیلی خوب می‌شناختم. آخر همیشه شاگرد اول بودم. اما اینجا همه‌چیز ناآشنا بود؛ مدرسه غریب، بچه‌ها غریب، معلم غریب. من بودم و شرایطی که سخت بود و بعد استرس و ترس و ترس و ترس.
بعدها ما را هم بردند سر خاک. تصویری مبهم در ذهنم مانده. ولی همین تصویر تا سال‌ها مانع از آن می‌شد که به قبرستان بروم. زنانی که جیغ می‌کشیدند، بوی یک نوع خاص از عود، گریه‌ی عزیزان و ایستادن بالای سر کسی که رفت، برای همیشه، آغوشش رفت، محبتش رفت و حمایتش.

خانه مانده بود، همان‌قدر بزرگ. اما صفای خانه نبود. روح خانه نبود. رفته بود یک جای دیگر. البته آن جای دیگر برای من سر مزارش نبود. هیچ وقت او را، صفا و صمیمیتش را، آرامشش را آنجا پیدا نکردم. هیچ وقت دوست نداشتم بروم سر خاک. راستش را بخواهید هنوز هم دوست ندارم. نه سر مزار مادربزرگ، نه پدربزرگ و نه هیچ کس دیگری. دوست دارم عکس‌هایشان را ببینم. خاطراتشان را مرور کنم. از بقیه در موردشان بشنوم. اما هنوز هم دوست ندارم بروم قبرستان. 
قبرستان برایم ترسناک است. در اولین تجربه‌ام با قبرستان، سهم ترس خیلی بیشتر از بقیه‌ی احساساتم بوده و این تجربه چنان در من نفوذ کرده که هنوز هم نتوانسته‌ام با آنجا کنار بیایم. سعی می‌کنم به کلمه‌ی «آرامگاه ابدی» فکر کنم و بپذیرم که آدم‌ها در آنجا آرام می‌شوند. اما من آنجا آرامش ندارم. آغوش مادربزرگم آرامش داشت. اما حالا که رفته، مزارش آرامم نمی‌کند.

خانه‌ استاد معین
نویسنده: سمیرا رستگارپور
روایت‌های هنرجویان راوی روان
دوره‌ی روابط با والدین

هر چه فکر می‌کنم من کی دقیقا برای اولین بار عاشق شدم یادم نمی‌آید. یعنی بارهای زیادی بوده که توی هپروت رفته باشم و مدتی نفهمم چی به چی است. اما این که بگی دقیق‌ترین و مهم‌ترین عشق کدام بود و خودت را به کدام عشق می‌شناسی، نمی‌دانم. اما شاید برای اولین اولینش باید بروم خانه‌ی استاد معین. اولین جیش و پیپی‌هایم به این دنیا را در خانه‌ی امام حسین کردم اما زندگی را از خانه‌ی استاد معین یادم می‌آید و عشق را از راه‌پله‌هایش.
خیابان لعل آخر، نبش بن‌بست اول، پلاک یک ، طبقه سوم. یک خانه‌ی هفتاد و پنج متری داشتیم در آزادی که اولین ملک پدرم محسوب می‌شد.

طبقه‌ی اول خانم رضایی اینا و نوشین و مریم زندگی می‌کردند که خانه‌شان همیشه بوی عجیب ادویه‌های جنوبی می‌داد و هر وقت که مامان باباهای‌مان سر مسائل ساختمان باهم خوب بودند می‌توانستیم من و امیرحسین
باهاشان توی حیاط بازی کنیم.
خاله شهین شد خاله‌ی نداشته‌ی من. با مادرش شفیقه‌خانم-که ما خانم‌موسوی صدایش می‌کردیم - طبقه‌ی چهارم بودند. شهین همسن مامانم بود اما شوهر نکرده بود و تنهایی‌های مامانم را در غیاب تقریبا همیشگی پدرم حسابی پر می‌کرد. قد بلند و خیلی گرد و نرم بود و همیشه با یک بغل خوراکی از سرکار می‌آمد. صندوقدار فروشگاه سپه بود. شب‌ها یک‌راست می‌آمد خانه‌ی ما. وقتی دیگر خیلی دیر می‌شد خانم موسوی از توی راه پله داد می‌زد «شهیین! هاردااااسن؟»
گفتم راه‌پله... عشق برای من از توی راه‌پله‌ی همان خانه پیدا شد.

طبقه‌ی دوم پدرام با پدرش آقای حاتمی، کارمند عالی‌رتبه‌ی وزرات نفت و شانتی‌خانم، زن هندی پدرش زندگی می‌کرد. شانتی قدبلند و لاغر و ذغالی و مهماندار هواپیما بود. از آقای حاتمی یک دختر سیاه‌سوخته هم زاییده
بود که اسمش یادم نمی‌آید. مهم هم نیست.

پدرام اما سفید و فرفری و دندان خرگوشی بود. خوره‌ی نقاشی و کارتون و هم‌سن و سال من و امیرحسین.
توی راه‌پله بین طبقه دوم و سوم با امیرحسین بساط می‌کردند. پاستل‌ها و مداد رنگی‌ها و کاغذهای‌شان را پخش و پلا می‌ریختند وسط و هی لاکپشت‌های نینجا را می‌کشیدند. آنها نقاشی می‌کشیدند و من که تازه سواددار شده بودم آگهی‌های روزنامه‌ام را می‌خواندم.
پدرام خوره‌ی آدم‌فضایی‌ها و سفینه‌ها و چیزهای عجیب و غریب بود . البته به نظر من که دندانه‌ای خرگوشی‌اش یک چیز دیگر بود. او به امیرحسین که استعدادش در نقاشی خوب بود یاد داده بود این‌جور چیزها
را بکشد. حسابی با هم جور شده بودند.

پدرام از همه بیشتر رافائل را می‌کشید. لاکپشت نینجای قرمز. بین نینجاها من عاشق رافائل با چشم‌بند قرمز بودم. خب حتما یه چیزی بود که پدرام هی رافائل را می‌کشید دیگر، وگرنه این همه نینجا. بنفش، نارنجی، زرد.
چرا رافائل؟ چرا قرمز؟ از من خوشش می‌آمد.
همه چیز بیمان خوب بود. قرارهای عصر راه‌پله‌ها و نقاشی کشیدن آن دو تا و روزنامه‌خواندن‌های من. همه چیز خوب بود تا صبحی که آقای حاتمی تصمیم گرفت پشت سر هم ۵۰۰ تا طناب بزند. خب کدام آدم عاقلی همچین کاری می‌کند؟ مردک دیوانه این همه طناب زد و زندگی همه‌ی ما را به هم ریخت. سکته کرد و فلج شد. خانه‌نشین شد و اعصاب و روانش بعد از آن حسابی بهم ریخت. وقتی من و امیرحسین توی خانه می‌دویدیم با عصایش می‌زد به سقف خودشان و کف ما که خفه شوید توله سگ‌ها. چند بار هم خانم موسوی را فحش داد که زنیکه‌ی خرفت چرا در یک هفته ۳ راه پله را شستی.
قرارهای راه‌پله را هم قدغن کرد. فک می‌کرد ما در شان پسر خاص و خفنش نیستیم. از همه بدتر گیردادن‌هایش به شانتی‌خانم بود و با همه‌ی علیل بودنش دست بزن هم پیدا کرده بود. ما گوشمان را می‌چسباندیم به زمین وقتی دعوا می‌کردند. می‌خواستیم ببنیم باید برویم کمک پدرام یا نه. خب من و امیرحسین نگران رفیق‌مان بودیم. من نگران عشق هم بودم که داشت از دست می‌رفت.

یک روز بعدازظهر دیدم پدرام با دفتر فیلی‌اش پشت در خانه‌مان است.
گفت: «امیرحسین هست؟»
گفتم: «نه مامانم بردتش کلاس خط.»
آن موقع مد بود کلاس اولی‌ها را می‌گذاشتند کلاس خط و خدا را شکر که این مورد از سر من گذشته بود. شروع کرد ناخن‌هایش را جویدن. گفتم: «چته؟ چی می‌خوای؟»
«میای نقاشی بکشیم؟»
قلبم داشت از جا کنده می‌شد.گفتم: « میام میام. فقط من خیلی بلد نیستما.»
گفت: «اشکالی نداره. یادت می‌دهم. فقط مداد رنگی داری بیاری؟ من چیزی نداشتم...»
فکر کردم احتمالا آقای حاتمی ترتیب مدادهایش را داده است. دویدم و مدادرنگی‌ها و پاستل‌ها و هر چه امیرحسین داشت را از توی کمدش برداشتم و رفتم توی راه‌پله. نشسته بود روی پله‌ها. تا مدادها را دستش دادم.
گفت: «بیا شروع کنیم.»
داشت آدم‌فضایی می‌کشید. بالاپایین می‌کردم که بهش بگویم یک رافائل می‌توانی برایم بکشی و به جایش هی مدادهای سبز و قرمز را می‌ریختم جلویش. با خودم گفتم خنگ که نیست! می‌فهمد دیگر... یکهو شانتی‌خانم از پایین داد زد: «پدااااارم بدووووووو!»
پدرام نگاهم کرد. گفتم: «کجا؟»
بغض کرد. گفت: «ما داریم می‌رویم.»
«کجا؟»
«نمی‌دونم، مامانم داره ما رو می‌بره.»
ماتم برده بود. بروید؟ به همین سادگی؟ هنوز که نقاشی یاد من ندادی. شانتی‌خانم دوید آمد بالا. چشم‌های سیاهش از همیشه سیاه‌تر بود و بالای ابروی چپش سیاه نبود. کبود بود. دست پدرام را کشید و از روی پله بلندش کرد. همه‌ی مدادها ریخت و چند تا از پاستل‌ها هم ماند زیر پایش.
داشتند فرار می‌کردند از دست آقای حاتمی. به کجا، نمی‌دانستم. فقط می‌دانستم عشق راه‌پله‌ها دارد از دست می‌رود.
و رفت.

ما میگرنی‌ها هم جزو معلولان هستیم. هرکدام از ما که در یک یا چند بخش وجودی‌مان (سیستم عصبی و ذهنی یا جسمی) چه ژنتیک و چه پس از به‌دنیاآمدن نیازمند کمک خاص باشیم معلولیم. حالا شما اسمش را بگذار «توان‌یاب» یا نیازمند به کمک ویژه یا به قول دکتر محسن رنانی «ویژه‌تن».

دانش‌آموزانی که در مدرسه‌های استثنایی تحصیل می‌کنند یا هوش‌بهر پایین‌تر از میانگین دارند یا چندمعلولیتی‌اند. این بچه‌ها سن تقویمی‌شان با سن عقلی‌شان فاصله دارد. برخی از آنها در بعضی هوش‌های چندگانه، دارای هوش‌بهر بالا هستند اما بخاطر دیگر مشکلات سیستم عصبی یا جسمی که مثلا در کلام یا رفتار بدنی‌شان ظهور می‌کند، آنجا تحصیل می‌کنند. جمعیت کلاس‌های آنان زیر ۱۰نفر است. معلمانشان متخصص‌اند. برخی‌ در بعض امور شخصی مانند استفاده از سرویس بهداشتی یا خوردن غذا به کمک نیاز دارند.

تا همین چندسال پیش آموزش و پرورش برای مدارس استثنایی سرویس رفت‌وآمد مهیا می‌کرد چون جزو وظایفش است. احتمالا این سرویس‌ها را در خیابان‌ها دیده‌بودید. بخصوص مناطق کم‌برخوردار بیشتر لازمشان است که مثلا یک مدرسه است و دانش‌آموزان چندین روستا یا شهر با فاصله‌های چشم‌گیر به مدرسه بروند. الان خبری از این سرویس‌ها نیست. کودک یا نوجوان توان‌یاب، خودش امکان ایاب‌وذهاب ندارد. خانواده‌های کم‌برخوردار، امکان هزینه‌کرد سرویس ندارند. پس اگر وسیله رایگان نقلیه‌ای نباشد، دانش‌آموزان ترک تحصیل می‌کند. و ترک تحصیل چنین دانش‌آموزی آسیب‌هایش به خودش و جامعه‌ چندین‌برابر یک دانش‌آموز مدرسه عادی است. او دچار انواع اختلالات روانی خواهدشد. او تنها امیدش در جهان، مدرسه است.
با این روند، آمار جاماندگان از تحصیل مدرسه‌های استثنایی روز‌به‌روز بیشتر خواهدشد. گویی قرار است این مدرسه‌ها جمع‌شوند و خلاص.

روز جهانی معلولان است. تو که بچه‌هایت را دوست داری؛ بگرد و ببین مدرسه استثنایی منطقه زندگی‌ات کجاست؟ آیا دانش‌آموزانش به مدرسه می‌آیند؟ می‌توانی با تشکیل گروهی مردمی حتی یک نفرشان را هر روز از خانه به مدرسه برسانی؟
سال گذشته با یاری ده‌ها نفر از شما ۶۰ دانش‌آموز را کمک کردیم تمام سال به مدرسه برسند.
نمی‌توانیم منتظر بمانیم تا بچه‌هایمان بخاطر بی‌‌مقداری مسئولان مسئولیت‌ناپذیر از مدرسه جابمانند.

علی‌اکبر زین‌العابدین

بیست‌و‌یکمین دوره‌ی مقدماتی – میانی شیوه‌های آموزش نوشتن به کودکان و نوجوانان

یادگیری مهارت نوشتن، برای فرزندان ما ضرورت است.
آن‌ها با نوشتن ژرف‌تر می‌اندیشند، موثرتر با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند و به احساس‌های خود مسلط‌تر می‌شوند.

بیست‌و‌یکمین دوره‌ی کارگاه‌های آنلاین «شیوه‌های آموزش نگارش و نوشتن خلاقانه به کودکان و نوجوانان» ویژه‌ی معلمان و مربیانی است که می‌خواهند به شکل نظام‌مند و با روش‌های نوین آموزش ببینند. این کارگاه‌ها از تیرماه ۹۸ به همت کانون توسعه فرهنگی کودکان با همکاری ایکوم ایران برگزار شده‌است.
علی‌اکبر زین‌العابدین، موسس شبکه نوشتن خلاقانه، مدرس این دوره‌ها است.

تاکنون صدها هنرجو در این کارگاه‌ها (حضوری و آنلاین) شرکت کرده‌اند. این دوره‌ها تنها کارگاه‌های تربیت مدرس غیررسمی کشور است که برای تقویت دانش و مهارت مدرسین و تسهیلگران دروس انشا، نگارش، زبان و ادبیات فارسی و همچنین نویسندگی خلاقانه برگزار می‌شود.

• مدرس: علی‌اکبر زین‌العابدین
• ویژه: بزرگسال (معلمان، تسهیلگران فرهنگی کودکان، مروجان کتاب‌خوانی، پدران و مادران، کتاب‌داران و کارشناسان ادبیات کودک و نوجوان)
• با اعطای گواهی شرکت
• دی‌ماه ۱۴۰۲ (چهار هفته‌ی متوالی)
• شیوه‌ی برگزاری: آنلاین
• ساعت برگزاری: از ۱۶:۰۰ تا ۲۰:۰۰
• زمان هر جلسه: ۲۴۰ دقیقه
• تعداد جلسه‌ها: ۴
• شهریه: ۱,۹۵۰,۰۰۰ هزار تومان
• شرایط پرداخت اقساط (۴۰ درصد کل هزینه پیش‌پرداخت + یک قسط)

مراحل ثبت‌نام:

• فرم زیر را تکمیل و روی «ارسال» کلیک کن.
• وجه مذکور را به شماره کارت ۶۴۶۵-۹۳۳۵-۲۹۱۰-۵۰۲۲ به نام علی‌اکبر زین‌العابدین (بانک پاسارگاد) واریز کن.
• تصویر رسید واریز را به شماره ۲۵۰۸۶۷۴-۰۹۹۱ واتس‌اپ و یا تلگرام کن.
• حالا منتظر باش تا همکاران ما حداکثر تا ۲۴ ساعت پس از ارسال تصویر فیش واریزی با تو تماس بگیرند.
• چنانچه در فرایند خرید به مشکلی برخورد کردی با شماره ۲۵۰۸۶۷۴-۰۹۹۱ در تماس باش.

تخفیف‌ها

• ۵ درصد تخفیف ویژه‌ی معلمان
• ۱۰ درصد تخفیف زودهنگام تا ۳۰ آذر (۱۵ درصد ویژه‌ی معلمان)
• ۲۰ درصد تخفیف ویژه‌ی باشگاه هنرجویان (ویژه هنرجویان و اعضای خانواده‌‌شان که در هرکدام از کارگاه‌های علی‌اکبر زین‌العابدین شرکت کرده‌اند)
• ۲۰ درصد تخفیف ثبت‌نام گروهی ویژه‌‌ی مدیران مدارس

شرایط انصراف:

• از ۷روز تا ۳روز مانده به شروع کارگاه ۱۰درصد از کل شهریه کسر می‌شود
• از ۳روز مانده تا شروع کارگاه ۳۰درصد از کل شهریه کسر می‌شود
• پس از شروع کارگاه مبلغی بازگردانده نمی‌شود