امیدوار بودیم که دانش‌آموزان بعد از دو سال و اندی به مدرسه‌ها می‌آیند و خالی‌هایی را که کرونا کَنده‌بود چاره می‌کنیم، از آموزش‌هایی که از مدرسه مجازی نیاموخته‌بودند چه بخاطر ضعف آموزش آنلاین، چه اینترنت بی‌رمق، چه نرم‌افزارهای غیرمنسجم و چه بخاطر چهار میلیونی که فقر، دسترسی به ابزارشان نداده‌بود.
نگران بودیم که والدین و معلم‌ها چه باری را باید بر دوش بکشند بخاطر بچه کلاس سومی‌ای که آمده ولی مدرسه را نمی‌شناسد و اضطراب جدایی دارد و پایه هفتمی‌ای که کودکی‌اش جا مانده‌است در دبستانی که کامل نرفت و پایه دهمی‌ای که کلا مقطع متوسطه اول را درک نکرده، آمده ناگهان کنار کنکوری‌های دوازدهمی و خود دوازدهمی‌ها که نگرانند بخاطر کلاس آنلاین دوسالِ سپری‌گشته، درس‌ها را چنانکه بایسته فرانگرفته‌اند…
چه مهرماه تنگ‌نظری گذشت بر بچه‌ها! درست که دیگر اینترنت همانند برزخ کرونا به کار آموزش مدرسه‌ای‌شان نمی‌آید اما چندمیلیونشان پدر و مادر از شبکه‌های اجتماعی کسب معاش می‌کردند و حالا همه‌جاش فیلتر داغ خورده و دیگر نانشان در تنور گرم پخت نمی‌شود و والدینشان ظرفیت روانی لازم ندارند تا به غم‌های قابل پیش‌بینی بچه‌ها برسند چه رسد به آنچه تخیل هم نمی‌کردند؛ عرق‌ریزانند در برهوت اجاره و شهریه و تغذیه بچه‌هایشان. و چه تپش قلب‌ها و اضطراب‌ها و بدخوابی‌های والدین که ناگاه فریاد و داد می‌شوند از سر استیصال، بر سر فرزندانشان.
و چه مهر بی مهری شد برای بچه‌ها که از درزهای فیلترینگ خبرها خواندند و دیدند و بودند و آفریدند. خیلی‌هاشان ترسیدند و لرزیدند، خیلی‌هاشان خروشیدند و جنگیدند و برخی‌شان برای «اصلاح و تربیت» برده‌شدند یا از جانشان دست شسته‌شدند و شماری‌شان خاموش و منزوی گوشه‌ای درون خود خزیده‌اند. و والدینشان که اخبار خونین نوجوانان سرزمینشان، هراس پیوسته است در کابوس‌های شبانه‌شان.
غرض آنکه حرمان بی‌امان بوده این یک‌ماه و چندروز در زیست‌‌بوم دانش‌آموزی ایران.
و باری در این رنج‌های موجود، بسیار آموزگاران، نویسندگان و کوشندگان و موثران فرهنگ کودکان و نوجوانان که خود جمع همه این رنج‌ها را می‌زیند و اما نقشی فراتر نیز باید بیافرینند و پرسش بنیادین اینکه چگونه آنان را کمی آسود که حسگرهای احساسی‌شان هم‌سوتر است با کودکان و زودتر درد زخم‌هاشان به فریاد می‌افتد و با این حال باید دست‌ها بگیرند در حالیکه دست‌های خودشان از دلشکستگی، بسته است!
با من بگو دردهای درمانگران جان و روان بچه‌هایمان را چه کسی دوا کند؟!
علی‌اکبر زین‌العابدین
کارتون از: جمال رحمتی
نظر بگذارید