یاداوری؛

اعلامی که می‌کنیم گاهی یک‌جوری است که انگار حضور فیزیکی یک پدر یا مادر، تبعیض می‌آورد میان بچه‌ها. انگار امتیاز است. انگار با تلاش بچه به دست می‌آید!
نبود پدر به هر دلیل کاملا از اراده‌ی فرزندش خارج است.
با هر نوع قضاوت و احساس خوب و بدی که در دل یک بچه نسبت به پدرش باشد؛ چه غلط چه درست.

چه اشکال دارد که بگوییم: «آنها که پدر دارند یا آنها که پدرشان با آنها زندگی می‌کند.»
چه بدانم! روح حرف این است یک‌جور نگوییم که انگاری همه پدرشان حاضر و سرخوش کنارشان به گرمی نشسته است.

کوره‌ای که در چشم آن پسر عزیز روزگاری در کلاس درس داغم زد، بخاطر اشتباهی مشابه در خصوص مادری که ترکشان کرده بوداز قلبم نرود.

به بقیه هم بگو یادشان نرود