🔹اگر گفته‌بودم اسم و عکس بچه‌ها را با عنوان افتخارآفرینی‌های مرسوم از دیوار مدرسه‌ها جمع کنیم، معنی‌اش این نیست که اسم و عکس بچه‌ها بر دیوار مدرسه‌ها نباشد؛ برعکس! هر مدرسه یک تابلوی خیلی بزرگ بسازد و اسم و عکس همه‌ی دانش‌آموزانش را بر آن نصب کند. بعد زیر اسم و عکس هر کدام مثلا یک قاب تَلقی ارزان‌قیمت کوچک قراردهند تا نواری کاغذی را هربار داخل آن بگذارند و دفعه‌ی بعد بردارند و یک نوار کاغذی دیگر جایش بگذارند؛ هفتگی، ماهانه یا هر نوع زمان‌مندی دیگری که صلاح می‌دانند. هر بار روی آن نوار کاغذی، یک ویژگی تحسین‌برانگیز، یک نقطه‌ی رشد یا پیشرفتی را بنویسند. به این شرط که برای همه بنویسند؛ یعنی هیچ دانش‌آموزی نباشد که مثلا در طول یک هفته یا ماه درباره‌اش چیزی نوشته نشده‌باشد.
🔸از چه بنویسیم؟ از هر نقطه‌ی سپید روشن کوچک. از کلیشه‌ها بیرون بیاییم، فقط از درس و ورزش و هنر نباشد؛ مثلا بنویسیم غذایش را با دیگری قسمت کرد، توی بازی دست هم‌کلاسی‌اش که زمین خورده‌بود گرفت، یک سوال خلاقانه پرسید، در آزمایشگاه یک کشف کوچک کرد، یک رمان معرفی کرد، گلی در گلدان کاشت، شعر نوشت، وقتی تکلیفش را ننوشته بود راستش را گفت، نفر آخر از کلاس آمد و لامپ‌ها را خاموش کرد، برای اداره‌ی بهتر کلاس به معلم پیشنهاد تازه داد، وقتی جا کم آمده‌بود به هم‌گروهی‌اش جا داد، زباله‌ای در سطل انداخت، در صف آبخوری صبوری کرد، به دوستش خوب گوش می‌داد، دقت کنید: «خیلی خوب گوش می‌داد» و …
🔹چقدر ارزش‌های انسانی هستند که به هوش و استعداد بچه‌ها و دوپینگ مادی و عملی والدین ارتباط ندارند. چقدر آدمی ابعاد شخصیتی گوناگون دارد که با آنها زندگی می‌کند و شاید هیچ‌گاه دیده نمی‌شود…
🔸این پیشنهاد تمرینی برای همه است. تمرینی برای ما معلمان و مربیان که بهتر مشاهده کنیم. جزییات رفتار بچه‌ها را ببینیم. تمرینی برای بچه‌ها که با هم سر مقام‌آوردن و «حفظ مقام» نجنگند، تمرینی برای ما پدر و مادرها که نگران اول‌شدن و اول‌ماندن بچه‌هایمان نباشیم.
🔹فریاد ما مگر از تبعیض‌ها نیست؟ مگر بخاطر به‌رسمیت‌نشناختن تفاوت‌ها نیست؟ در حالیکه «همه در خلقت برابریم». انسان‌ها را روبه‌روی هم قرار ندهیم. «من» و «تو»یی نشویم. «ما» زندگی کنیم.
علی‌اکبر زین‌العابدین
بخشی از سخنرانی علی‌اکبر زین‌العابدین در رویداد فرهنگی «تو هم بخوان»
نظر بگذارید