ما میگرنی‌ها هم جزو معلولان هستیم. هرکدام از ما که در یک یا چند بخش وجودی‌مان (سیستم عصبی و ذهنی یا جسمی) چه ژنتیک و چه پس از به‌دنیاآمدن نیازمند کمک خاص باشیم معلولیم. حالا شما اسمش را بگذار «توان‌یاب» یا نیازمند به کمک ویژه یا به قول دکتر محسن رنانی «ویژه‌تن».
دانش‌آموزانی که در مدرسه‌های استثنایی تحصیل می‌کنند یا هوش‌بهر پایین‌تر از میانگین دارند یا چندمعلولیتی‌اند. این بچه‌ها سن تقویمی‌شان با سن عقلی‌شان فاصله دارد. برخی از آنها در بعضی هوش‌های چندگانه، دارای هوش‌بهر بالا هستند اما بخاطر دیگر مشکلات سیستم عصبی یا جسمی که مثلا در کلام یا رفتار بدنی‌شان ظهور می‌کند، آنجا تحصیل می‌کنند. جمعیت کلاس‌های آنان زیر ۱۰نفر است. معلمانشان متخصص‌اند. برخی در بعض امور شخصی مانند استفاده از سرویس بهداشتی یا خوردن غذا به کمک نیاز دارند.
تا همین چندسال پیش آموزش و پرورش برای مدارس استثنایی سرویس رفت‌وآمد مهیا می‌کرد چون جزو وظایفش است. احتمالا این سرویس‌ها را در خیابان‌ها دیده‌بودید. بخصوص مناطق کم‌برخوردار بیشتر لازمشان است که مثلا یک مدرسه است و دانش‌آموزان چندین روستا یا شهر با فاصله‌های چشم‌گیر به مدرسه بروند. الان خبری از این سرویس‌ها نیست. کودک یا نوجوان توان‌یاب، خودش امکان ایاب‌وذهاب ندارد. خانواده‌های کم‌برخوردار، امکان هزینه‌کرد سرویس ندارند. پس اگر وسیله رایگان نقلیه‌ای نباشد، دانش‌آموزان ترک تحصیل می‌کند. و ترک تحصیل چنین دانش‌آموزی آسیب‌هایش به خودش و جامعه چندین‌برابر یک دانش‌آموز مدرسه عادی است. او دچار انواع اختلالات روانی خواهدشد. او تنها امیدش در جهان، مدرسه است.
با این روند، آمار جاماندگان از تحصیل مدرسه‌های استثنایی روز‌به‌روز بیشتر خواهدشد. گویی قرار است این مدرسه‌ها جمع‌شوند و خلاص.
روز جهانی معلولان است. تو که بچه‌هایت را دوست داری؛ بگرد و ببین مدرسه استثنایی منطقه زندگی‌ات کجاست؟ آیا دانش‌آموزانش به مدرسه می‌آیند؟ می‌توانی با تشکیل گروهی مردمی حتی یک نفرشان را هر روز از خانه به مدرسه برسانی؟
سال گذشته با یاری ده‌ها نفر از شما ۶۰ دانش‌آموز را کمک کردیم تمام سال به مدرسه برسند.
نمی‌توانیم منتظر بمانیم تا بچه‌هایمان بخاطر بی‌‌مقداری مسئولان مسئولیت‌ناپذیر از مدرسه جابمانند.
علی‌اکبر زین‌العابدین
نظر بگذارید