۱۰ پیشنهاد کوتاه برای ناکامی ما والدین که نگران آینده نوجوانانمان هستیم و شاید همچنان با آنچه در گذشته‌مان جا مانده یا خالی مانده، داریم برایشان تقلا می‌کنیم و تبدیل شده‌ایم به اقتدراگرایان نوین!
.
۱-«حال و اکنون» او را فدای آینده‌اش نکنیم. به آنچه ضروریات سن و سالش است، برسد و از آنها جا نماند؛ مثل برخی از ما.
۲- فکر نکنیم اگر تا ۱۸سالگی هر چه شد، شد و الا دیگر موفقیتی پیش رویش نیست. سن نوجوانی طولانی شده است و نوجوانان امروز جهان نیازمند فرصت و زمان بیشتری هستند تا خودشان را پیدا کنند. تا ۲۵سالگی را در نظر بگیریم.
۳- توجه بیشتر به مهارت‌آموزی‌هایشان اعم از امور شخصی و اجتماعی ساده که از آنها غافلیم و همچنین هر نوع هنر، فن‌آوری، ورزش، تجربه‌های شغلی پاره‌وقت و
…
۴- به رسمیت شناختن مشاغلی که در آینده نزدیک در عصر هوش مصنوعی از راه خواهند رسید و آنچنان دقیق نمی‌توانیم آنها را رصد کنیم.
پس آنچنان قابل برنامه‌ریزی نیستند.
۵- تا جای ممکن نه بیش از اندازه، مراقبت از وضعیت روانی نوجوان، به تناسب شرایطی که در آن هستیم. سلامت روان، امتیاز بزرگتری است تا موفقیت‌های لحظه‌ای بدون روان سالم در زمانه حاضر.
۶- تا جای ممکن نشان‌دادن فضایل اخلاقی، انسانی و معنایی و معنوی که در رفتارهای خودمان متجلی باشد و حساسیت به حضور «دیگری». توجه به خالق هستی و مخلوقات هستی. یعنی از پیله خود درآمدن.
۷- فعال نگه داشتن قوه استدلال و تحلیلشان از طریق گفت‌وگوهای منطقی که مستمرا با آنها پیش می‌بریم. حضور بخش بالغ یک انسان، راهنمای مطمئن درونی است.
۸- تعامل بزرگ‌منشانه با آنها؛ می‌توانیم سخت بگیریم اما توهین نکنیم. می‌توانیم بر اصولمان باشیم اما منت نگذاریم. می‌توانیم در محدودیت باشیم اما تحقیر نکنیم. عزت نفس بالا نجات‌دهنده است.
۹- احترام به آزادی‌ها و حریم شخصی‌شان به تناسب رشد سنی و در قبالش مسئولیت‌خواهی. این دو مانند یک الاکلنگ عمل کنند.
۱۰- باج ندادن برای رسیدن آرمان‌هایی که برایشان رویا کرده‌ایم.
یعنی نظام طبیعی زندگی را به هم نریزیم. چون دنیا به هیج‌کس کولی نمی‌دهد که ما بخواهیم بدهیم.
علی‌اکبر زین‌العابدین
نظر بگذارید