آیا نوجوان‌ها «ایستگاه» ما را گرفته‌اند؟

🔸همین چندروز پیش، پسر چهارده‌ساله در یکی از مناطق مرفه‌نشین تهران،‌ توی اتاقش پشت لپ‌تاپش بوده‌. کلاس مجازی مدرسه. دکتر در را باز می‌کند. دکتر، پزشک متخصص، پدر این پسر است. دکتر می‌بیند پسرش همزمان با گوشی‌اش مشغول بازی آنلاین است. سر صبح، دکتر هجوم می‌برد، گوشی گران‌قیمت پسر را به دیوار می‌کوبد و بعد تا می‌خورد پسرش را می‌زند. لت‌وپارش را رها می‌کند وسط اتاق و صدای هوار بدوبیراه‌هایی هم که نثارش کرده در اتاق جا می‌گذارد. دکتر در را می‌کوبد و می‌رود برای علاج بیماران.
ماجرا را یکی از معلمان این بچه تعریف کرد. گویا دکتر از خیلی چیزها خبر نداشته. حالا من بقیه‌اش را هم لو می‌دهم خیال همه تخت شود:
بچه‌های ما گاهی همزمان در کلاس درس با دوست‌هایشان چت می‌کنند، آنلاین بازی می‌کنند، می‌خوابند و ساعت کوک می‌کنند تا در زمانی که می‌دانند معلم سروقتشان می‌آید بیدار شوند. گاهی کلاس را از زیر پتوی خواب شروع می‌کنند. بچه‌های ما گاهی با هم گاوبندی می‌کنند به جای هم حاضری می‌زنند با هزار فوت و فن دیجیتالی که بلد هستند و ما بلد نیستیم. آنها گاهی موقع آزمون معلم با یک وسیله هوشمند دیگر به هم تقلب می‌رسانند، نمره خوب می‌گیرند و از پشت به ما لبخند می‌زنند. آنها گاهی بهانه دارند که «امروز نت ما ضعیف است»، «دستگاه ما میکروفونش قطع شده»، «صداتون رو نمی‌شنویم آقا… نمی‌شنویم خانوم!» و ما را ایستگاه می‌کنند و می‌روند. بچه‌های ما کارهای دیگری هم این وسط برایشان پیش می‌آید که بپیچانند.
«ما (بلانسبت) سگ‌دو می‌زنیم، پول درمی‌آوریم که تو فلان‌شده توی کلاس بازی کنی؟! چت کنی؟! فکر کردی ما نمی‌فهمیم! کور خواندی.»
آره کور خوانده. این همان بچه ماست که تا قبل از کرونا تا دوساعت سرش توی گوشی و بازی بود می‌گفتیم چشمت را بردار کور می‌شوی. حالا هفت هشت ساعت باید به زور بنشیند پشت همان کورشده که درس گوش کند. این همان نوجوان است که قبلا با دوستانش سینما و پاساژ و پارک وعده می‌کردند، بیخودی می‌خندیدند، رازهای مگو می‌گفتند، ورزش می‌کردند، کافی‌شاپ و مهمانی می‌رفتند، تولد می‌گرفتند، می‌زدند می‌رقصیدند.
حالا حبس شده‌اند در گوشه اتاق که اسمش همه چیز است جز اتاق خواب! ما می‌توانیم زندان‌بانش باشیم می‌توانیم باغبانش باشیم.

🔹خلاصه این روزها را یادشان می‌ماند دکترجان!
این آزمون سخت دوران ماست؛ آزمون «نوجوان‌پروری» در اتاق بسته. مجازی هم نیست. واقعی واقعی است. بچه‌ها که در آزمون‌های آنلاین به هم تقلب می‌رسانند، من و تو را بگو که نمی‌دانیم از روی کدام دست تقلب کنیم!