علی‌اکبر زین‌العابدین معتقد است:
استفاده از اسباب‌بازی‌ها به‌عنوان ابزار مقابله با آموزش دیکته شده به کودکان
🔸اسباب‌بازی‌ها می‌توانند وارد مدارس و سیستم آموزشی شوند؛ چرا که هر نوع وسایل بازی در تعریف عمومی اسباب‌بازی میتواند چه در کودکان چه در بزرگسالان سرعت و روند آموزش را در هر زمینهای بالا ببرد و آسان کند.
🔹به گزارش اداره کل روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون، علی‌اکبر زین‌العابدین، کارشناس آموزش و نویسنده کودک در تعریف اهمیت اسباب‌بازی‌ها و نقش آموزشی‌شان گفت: بازی‌ها در چند زمینه به آموزش کمک می‌کنند، اول این‌که وضعیت موجود در محیط را شاد می‌کنند و باعث ایجاد شادمانی در فضای آموزش می‌شوند و افراد را از رخوت بیرون می‌آورند، دوم این‌که باعث تعامل بین آدم‌ها می‌شوند چون معمولاً بازی‌ها یک‌نفره نیستند و بیشتر اسباب‌بازی‌ها کاربرد دو نفر به بالا دارند، این باعث می‌شود که یادگیرنده به‌وسیله بازی، تعاملی با دیگران داشته باشد که مهمترین خاصیت آن این است که یادگیری در فضای تعاملی به فهم موضوع عمق می‌بخشد.
🔸زین‌العابدین ویژگی دیگر اسباب‌بازی در آموزش را افزایش خلاقیت دانست و گفت: وقتی شما با اسباب‌بازی موضوع مورد آموزش را با دانش‌آموز در میان میگذارید او مجبور است که برای پیروزی، برد و پیشرفت در آن بازی، نوآوری از خودش بروز بدهد. این نوآوری به‌ویژه در کشوری مثل ما که آموزش در آن بیشتر نقش کشنده خلاقیت دارد، میتواند بسیار مفید باشد.
🔹به عقیده این کارشناس آموزش، اسباب‌بازی به‌عنوان یک ابزار مقابله با آموزش دیکته شده به کودکان و نوجوانان میتواند شبیه به مشعلی باشد که راه خلاقیت را به آنان نشان دهد و تفکر واگرا را قوی کند و جای تفکر(صرفاً) همگرا در آموزش را بگیرد.
در همین حال به گفته وی، اسباب‌بازی در آموزش، باعث ترکیب یادگیری کودک در حوزههای مختلف می‌شود، مثلاً ممکن است یک اسباب‌بازی برای آموزش ریاضی طراحی شود؛ اما در زمان استفاده از آن نیاز به استفاده از یادگیری حرکتی و کلامی هم احساس شود.
🔸به گفته‌ی علی‌اکبر زین‌العابدین همه بازی‌ها به‌صورت آماده و شرکتی نیستند و بعضی از معلمان و مربیان بر اساس نیاز درسشان از ابزار اولیه مثل طناب، کاغذ، چوب و چیزهایی از این قبیل چیزی مناسب با محتوای درسی استفاده می‌کنند.
🔹وی خطاب به صاحبان این صنعت و سیاست‌گذاران گفت: فرض را بر این می‌گیریم که مثلاً پنج اسباب‌بازی درباره درس علوم پیدا کردیم، این اسباب‌بازی‌ها در چند شهر و روستا ممکن است در دسترس مربیان و معلمان قرار بگیرد؟ چه قیمتی دارد؟ و دهها سؤال دیگر.
🔸وی افزود: نکته مهم‌تر این است که چقدر باور عمومی برای استفاده از اسباب‌بازی در آموزش در میان مردم و والدین و مربیان و معلمان وجود دارد؟ وقتی با معلمان دبستان درباره بازی در آموزش صحبت می‌شود با میل و اشتیاق از آن استقبال می‌کنند. اما وقتی با معلمان دبیرستان هم‌صحبت میشویم، یک نوع مقاومت و عدم تمایل در استفاده از بازی‌ها در آموزش میبینیم؛ یعنی تصور می‌کنند این کار کودکانه است و کمکی به آموزش بچههای دبیرستانی نمیکند و باور ندارند که آموزش از طریق ابزار بازی و سرگرمی محدودیت سنی ندارد.
🔹به نظر من این نکته نیازمند آموزش است و باید برای معلمان و مربیان در تمامی مقاطع تحصیلی در کارگاههای مختلف ضرورت این نیاز تدریس شود و مبانی علمی و روانشناسی این ماجرا تبیین شود و بدانند حتی در دانشگاههای مختلف دنیا نیز می‌شود از بازی‌ها استفاده کرد، فقط ابزار و وسایل آن متفاوت است.
نظر بگذارید