همه ی نوشته های:مدیر سایت

محسن بهشتی‌پور ساده و قاطع و جادویی می‌گفت:
«خدا دکتر زیاد داره، عالم زیاد داره مهندس زیاد داره، خدا نوکر نداره. نوکری خدا رو یاد بگیر.»
قصه‌اش این بود: «او زیاد دوست می‌داشت. همه را زیاد دوست می‌داشت.» وقتی تلفنت را پاسخ نمی‌داد بیشتر دوستت می‌داشت.

راز می‌دانست. نه! راز به او راه یافته بود. او خاک زمینِ وجود بزرگش را پاک پاک کرده بود. و باغ به باغ در او می‌رویید. به تکرار می‌خواند: «افتادگی آموز اگر طالب فیضی/هرگز نخورد آب زمینی که بلند است.»
حالمان خراب بود. ما به زمین و زمان بیراه می‌گفتیم. ما به فکر انتقام بودیم. افسرده می‌شدیم و فرار می‌کردیم. او می‌گفت: «اگه می‌بینی حال من خوبه بخاطر این نیست که درد و رنج نکشیدم. از شماها خیلی بیشتر کشیدم. ولی وقتی حالم خرابه می‌رم خروجی می‌دم. می‌رم سراغ درد مردم. تو هم که حالت بده بلند شو برو گوش یک پیرزن تنها شو که غر داره و کسی نیست بهش گوش بده. برو چند تا لقمه کوکو درست کن بده اون بیچاره‌ای که توی کارتن می‌خوابه. فکر نکن از اون بالاتری. با احترام تقدیمش کن.»

می‌گفت: «اگه یه پرس غذا دادی دست کسی، خودت رو از فردا واسه خدا نگیری که بنده‌ت رو سیر کردم. تو اون غذا رو می‌دی که چرک‌های خودت رو بریزی زمین. به خودت خوبی می‌کنی.»

روزهایی شاکی‌ بودیم: «استاد، من خیلی بهش خدمت کردم، ولی اون رکب زد. زیرابم رو رفت. هر کاری خواست با من کرد.» لبخند می‌زد و می‌گفت: «مشکلتون اینه که من‌تون چاقه. نمی‌دونین جهان قانون خودش رو داره: “هر وقت خوبی کردی منتظر ناسپاسی باش”» می‌گفت: «یادت نره، خدا لوطی‌چزونه.»

…
استاد، من کور کور کور بودم. کرِ کرِ کر. توی اتاق تاریک، صبح تا شام گز می‌کردم. هیچ نمی‌فهمیدم. روزی که آغاز راه ما بود گفتی: «اگه شروع کنیم اولین کارم اینه که دنیات رو سیاه می‌کنم.» و من نفهمیدم چه گفتی، فقط قلبم دوان بود پی‌ا‌ت. عاجز و سرگشته. گفتم: «قبول!» دنیام سیاه شد. چون زیر پوست دنیا لجن است. «ولی چشمت یک کم باز می‌شه عوضش.»
عجب از اولین بار که خواستم ببینمت به زهیر پیامک دادم که: «امروز می‌شه از آقای دکتر وقت بگیری برم خدمتشون.» و زهیر پاسخ که: «عصر بهت می‌گم.»
و پنج عصر گفت: «استاد پیامت رو خیلی وقت پیش دستم داده بود. گفت اون روزی که اومد بهش یگو “خیلی منتظرت بودم و خیلی کارها داشتم باهات اما هر چیزی زمانی داره و تو همیشه دیر می‌رسی. این داغ یادت نره تا بلکه جا نمونی.”
استاد رفته بود همان صبحی که پیامک داده بودم. اما از آن روز رفتنش، زنده‌ترین است در من پرت و پلا.
تولدت مبارکِ بهشتیان استاد

برای برای ۱۰ تا ۱۷ سال (در دو رده سنی)

در سه سطح :

• مقدماتی
• میانی
• پیشرفته

به سبک علی‌اکبر زین‌العابدین
(نویسنده، روان‌شناس و موسس شبکه آموزش نوشتن خلاقانه به کودکان و نوجوانان)

آموزش نویسندگی با نگاهی به روان‌شناسی خود کمک می‌کند که نوجوان در حین یادگیری تکنیک‌های نوشتن، با هیجانات خود نیز آشنایی بیشتری پیدا کرده و گامی به سوی شناخت، پذیرش و ابراز آگاهانه آنها بردارد.
به ویژه در روزگاری که نوجوانان ما در معرض التهابات هیجانی گوناگون قرار گرفته‌اند.

۱- مقدماتی:
ویژه‌ی مبتدیان که در آغاز مسیر نوشتن قرار دارند.

۲- میانی:
ویژه‌ی افرادی که در دوره‌‌ی مقدماتی این کارگاه حضور داشته‌اند.
ویژه‌ی افرادی که با آزمون ارزش‌یابی و تعیین‌ سطح انتخاب می‌شوند.

۳- پیشرفته:
ویژه‌ی افرادی که در دوره‌های قبلی این کارگاه حضور داشته‌اند.
ویژه‌ی افرادی که با آزمون ارزش‌یابی و تعیین‌ سطح انتخاب می‌شوند.

توضیحات :

• مدرس: علی‌اکبر زین‌العابدین
• گروه سنی: ۱۰ تا ۱۷ سال (در دو رده‌ی سنی)
• شهریه: ۳,۲۴۰,۰۰۰ تومان
• شروع دوره‌ها: ۲۳ یا ۲۵ فروردین ۱۴۰۴
• روز‌ برگزاری: شنبه‌ها یا دوشنبه‌ها (بر اساس رده سنی)
• شیوه‌ی برگزاری: آنلاین
• مدت زمان هر جلسه: ۹۰ دقیقه‌
• تعداد جلسات: ۶ جلسه
• شرایط پرداخت اقساط (۴۰ درصد کل هزینه پیش‌پرداخت + یک قسط)

تخفیف‌ها :

• ۲۵ درصد باشگاه هنرجویان: ویژه‌ هنرجویانی که در کارگاه‌های علی‌اکبر زین‌العابدین شرکت کرده‌اند.

شرایط انصراف :

• از ۷ روز تا ۳ روز مانده به شروع کارگاه ۱۰درصد از کل شهریه کسر می‌شود.
• از ۳ روز مانده تا شروع کارگاه ۳۰ درصد از کل شهریه کسر می‌شود.
• پس از شروع کارگاه مبلغی بازگردانده نمی‌شود.

مراحل ثبت‌نام:

• فرم زیر را تکمیل و روی «ارسال» کلیک کن.
• وجه مذکور را به شماره کارت ۶۴۶۵-۹۳۳۵-۲۹۱۰-۵۰۲۲ به نام علی‌اکبر زین‌العابدین (بانک پاسارگاد) واریز کن.
• تصویر رسید واریز را به شماره ۲۵۰۸۶۷۴-۰۹۹۱ واتس‌اپ و یا تلگرام کن.
• حالا منتظر باش تا همکاران ما حداکثر تا ۲۴ ساعت پس از ارسال تصویر فیش واریزی با تو تماس بگیرند.
• چنانچه در فرایند خرید به مشکلی برخورد کردی با شماره ۲۵۰۸۶۷۴-۰۹۹۱ در تماس باش.

گروه سنجاق‌قفلی پنج‌ساله شد. پنج سال کار داوطلبانۀ فرهنگی گروهی که چندی پیش‌از دوران کرونا (دی ماه ۹۸) آغاز شده باشد، خبر شگفت‌انگیزی است. پنج‌ سالی که در تلاطم پر‌رنج‌ترین بزنگاه‌های تاریخ اجتماعی و اقتصادی ایران گذراندیم و هنوز ادامه دارد.

این خبر شگفت‌انگیز یعنی هر روز که گذشت، می‌شد اعضای گروه که خود سرشار از اشتغالات حرفه‌ای، اقتصادی، خانوادگی و تحصیلی‌اند، عقب بکشند و بگویند: «بچه‌های ایران، من را ببخشید. امکان ادامه ندارم.»

خبر شگفت‌انگیز یعنی کسانی که نتوانستند از جایی همراه باشند -که همگی دلایلی کاملاً موجه داشته‌اند-توپشان را دستش‌ده به دیگری داده‌اند و سال‌به‌سال این گروه بزرگ‌تر شده است.

بسیاری از اعضای داوطلب گروه درگیر انواع بیماری‌های خود و اطرافیانشان بوده‌اند. بسیاری مانند دیگر مردمان این سرزمین عزیز دستخوش ناامیدی‌‌ شدند، اما ادامه دادند. جهان واقعی را زندگی می‌کردند و جهان دیگری با نام گروه سنجاق‌قفلی می‌ساختند و خانه‌ها، روستاها و شهرهای تازه‌ای به آن می‌افزودند. جهان تازه‌شان امیدوار بوده‌ است، خوشحال بوده‌ است، «ذات‌ها با سایه‌هاشان هم‌اندازه بوده‌است.» ۱

خبر شگفت‌انگیز یعنی در جهان واقعی که برخی مردمان به اختلاف مسلک و عقیده همدیگر را پس می‌رانند، در این جهان تازه همه کنار هم‌اند. کسی مفتش کسی نیست. همه معمارند، همه باغبان باغچه‌ها و باغ‌های جهان تازه‌اند.

خبر شگفت‌انگیز یعنی حدود ۹۰ نفر از بیش از ۱۳ استان کشور در طی پنج سال تیم‌سازی کرده‌اند، سیستم برنامه‌ریزی و اجرایی مدرن و پویا طراحی کرده‌اند که اگر دست‌برقضا هرکدامشان دیگر نتوانند همراه باشند، عزیزان دیگری بتوانند بیایند و به نظم و سادگی و دقت جهان سنجاق‌قفلی را گسترش دهند.

خبر شگفت‌انگیز یعنی ده‌ها متخصص و هنرمند نویسنده، مترجم، روان‌شناس، مروّج خواندن، شاعر و نظریه‌پرداز را با خود همراه کنند تا مدام بشود و بشود و بشود، که گفت: «کفایت مکن ای فرمانِ شدن، مکرر شو، مکرر شو…» ۲

خبر شگفت‌انگیز یعنی باغبانان نیامده‌اند که صرفاً باغبان گل‌ها و «میوه‌های سربه‌گردون‌سای اینک خفته در تابوت پست خاک»۳ باشند؛ بل آمده‌اند که اول جهان درون خودشان را هر روز گشوده‌تر و بارورتر سازند و به رویش‌های تازه نیز بیندیشند. خبر خوب این است که می‌دانند «هر زمان نو می‌شود دنیا و ما»۴ و چیزی وجود ندارد که بنویسیم و این پایان کارمان باشد.

خبر شگفت‌انگیز یعنی عده‌ای مصمم‌تر از هر کارگر و کارمند و مدیر و وزیر، بی‌آنکه مقداری حتی بستانند، باورمند و مومن‌اند به کلمه، کتاب، کودک، نوجوان، معنا و انسان.

خبر شگفت‌انگیز یعنی پنج سال مستمر -بیش از اهمیت تولید و نشر معرفی‌‌های مروجانه و کارشناسانه و موضوعی کتاب‌های کودک و نوجوان- ده‌ها انسان از سراسر ایران شیوه‌های باهم‌ بودن، باهم خواندن، باهم گفت‌وگو ساختن و باهم زیستن بی‌منت را به‌بار نشانده‌اند. که می‌دانند شکوفاییِ خود یعنی شکوفاییِ همه.

خبر آخر اینکه برخلاف رسم معمول، هیچ آرزوی بلندی ندارم که این گروه نمی‌دانم چندساله شود و بماند سال‌ها؛ نه! این منش و روش و گرایش در آن جهان تازه روییده و چه نام این گروه باشد و چه نباشد، برگ‌های سبز درختانش سبز به سبز می‌رقصند و با نام و بی‌نام، سایه‌ها و دانه‌هایشان را «چکه‌چکه در دل کودکان می‌چکانند.»۵

علی‌اکبر زین‌العابدین
سردبیر گروه پنج‌سالۀ سنجاق‌قفلی

۱- مهدی اخوان ثالث
۲- احمد شاملو
۳- مهدی اخوان ثالث
۴- مولانا
۵- قیصر امین‌پور

نشست معماری معاصر و روان‌شناسی از سری نشست‌های آغازی بر گذشته با حضور علی اکبر زین العابدین و دکتر علیرضا قلی نژاد پیربازاری (ریاست محترم هیئت امنای موسسه فرهنگی میراث و معماری)
خانه اندیشمندان ایران، شنبه، ۲۶ آبان ۱۴۰۳

لینک ویدیوی کامل نشست «معماری معاصر و روان‌شناسی»

سخنرانی علی‌اکبر زین‌العابدین با موضوع «ترویج علوم انسانی برای نوجوانان از طریق موزه‌ها». شاید تاکنون به این موضوع کمتر کسی پرداخته باشد.
مروری می‌کنم تجربیات جهانی را و پیشنهادهایی برای این سرزمین عزیز.

علوم انسانی مثل گذشته مهجور و دورافتاده نیست. رشد توجه مخاطبان به کتاب‌ها، پادکست‌ها و صفحه‌های اینستاگرامی که از تاریخ، روان‌شناسی، حقوق انسانی، شعر، مراقبت از محیط زیست، اندیشه و تفکر، روایت می‌کنند، مشهود است.
ایده مرکزی توسعه تمدنی و فرهنگی در علوم انسانی شکل می‌گیرد.
قرار نیست همه را تشویق کنیم به انتخاب حرفه و شغل در حیطه علوم انسانی؛ بلکه زیست هر انسان به آن وابسته است و در علوم انسانی زندگی کردن، معنای والاتری دارد.

ترویج علوم انسانی برای نوجوانان یعنی لذت‌بخش‌کردن مطالعه آن علوم و گسترش درگیری با آنها.
موزه‌ها محلی مناسب هستند که انتزاعیات علوم انسانی را ملموس کنند.

لینک ویدیو کامل سخنرانی علی‌اکبر زین‌العابدین با موضوع «ترویج علوم انسانی برای نوجوانان از طریق موزه‌ها» در خانه موزه پروین اعتصامی/ایکوم ایران، دوشنبه ۲۱ آبان ۱۴۰۳

چند وقت پیش آقایی با دفترم تماس گرفت. مسئول محترم دفتر طبق معمول با سلام و روی خوش شروع می‌کند. آقای پشت خط هم یک سری سوال می‌پرسد که: «زین‌العابدین مشاوره هم می‌دهد؟ چقدر می‌گیرین؟ چه روزهایی؟» و … یک‌باره صدایش را می‌کشد سرش و هر چه فحش چارواداری دم دست داشته و نداشته نصیب من می‌کند که این «مرتیکه فکر کرده کیه واسه ما تعیین تکلیف می‌کنه؟ دستم بهش نرسه مگه! بچه‌هامون رو با هزار آرزو بزرگ می‌کنیم بعد آقا یه ویدیو حرف می‌زنه … توش.» مسئول محترم دفتر تلاش می‌کند صدای آقا را تا جای ممکن از روی سرش پایین‌تر بکشد مثلا تا دماغ یا چانه ولی نتیجه نمی‌گیرد. باز طرف ادامه می‌دهد که: «کی به این فلان‌شده گفته دستور تربیتی واسه بچه‌های ما صادر کنه؟ تربیت می‌فهمه چیه؟ واسه من ویدیو گذاشته بچه‌هاتون به جا دانشگاه برن کافی‌شاپ کار کنند، می‌دونم چکارش کنم.»
مسئول محترم دفتر می‌گوید: «آقای محترم، اون ویدیو نگفته نوجوونا بجای دانشگاه برن کافی‌شاپ. یک مادری دایرکت داده بود که پسرش اهل درس نیست و سال کنکورشه ولی دلش نمی‌خواد دانشگاه بره، دلش می‌خواد بره کافه کار کنه، فلانی هم در جواب اون پیام…» که آقای باتربیت آن طرف گوشی دو سه فقره هم بار ایشان می‌کند. مسئول محترم دفتر هم در آخر می‌گوید: «حالا برای فرزند نازنین اگه وقت مشاوره تعیین مسیر نخواستین ولی حتما واسه مشکل خودتون وقت تراپی تعیین کنم.» که طرف زحمت‌کشیده و باادب آن طرف خط محکم قطع می‌کند و تا امروز منتظرم دستش به من برسد!
.
کافه برای نوجوانی محل دنج و مطمئن آشنایی با دوستان جدید یا وقت‌گذرانی با دوستان قدیمی است. محل تلاقی با اجتماع بزرگ واقعی که مدرسه بلدش نیست. آنها در کافه می‌گویند، می‌خندند، از غم فراق می‌گویند. یک چای یا قهوه و یک میز که از همه میزهای کناری مرزش جداست کافی است. نوجوانان زیادی در جهان اولین کارورزی‌هایشان را در کافه‌ها آغاز می‌کنند. در کافه دسته‌جمعی فوتبال تماشا می‌کنند با هم جیغ می‌کشند با هم فحش می‌دهند به گلی که خورده شد. بازی رومیزی می‌کنند، مافیا بازی می‌کنند، حرف‌هایی که سختشان است به والدینشان بزنند در کافه برقرار می‌کنند. در کافه درس می‌خوانند، تحقیق می‌کنند، موزیک می‌شنوند و خلاصه حال می‌کنند.

لینک ویدیوی کامل سخنرانی علی‌اکبر زین‌العابدین در کافه موزه‌ی تایپ با موضوع «کافه و نوجوانی» در تاریخ شنبه ۵ آبان ۱۴۰۳