🔹حیرت‌انگیز است هنوز این میزان وزن استرس و اضطراب بچه‌ها از درس به ویژه دبیرستانی‌ها. هر چه می‌گذرد به جای آنکه کم شود، هولناک‌تر می‌شود. این حجم مراجعین شاکی و نگرانم در اتاق مشاوره از درد و بلای نمره و رتبه به ویژه در سال تحصیلی جدید بعد از کرونا، نگران‌ترم کرده‌است.
🔸چگونه باید گفت که راه توسعه و رشد و پیشرفت هیچ انسانی و نه هیچ جامعه‌ای از نمره‌های رقابتی نمی‌گذرد. چگونه باید گفت نوجوانی را بخاطر نمره‌ی بالای امتحان ریاضی‌اش به بچه‌های کلاس برتری نبخشیم و بخاطر نمره‌ی پایینش از امکان روابط دوستانه با همسالانش در مدرسه محروم نکنیم. به بچه‌ها انگ کم‌بودن، ضعیف‌بودن نزنیم بخاطر این سوال‌های سختی که تا ابد هم کاربردشان را در زندگی نمی‌فهمند چون نه توضیح می‌دهیم نه با آنها انجام می‌دهیم.
🔹این ناخن‌جویدن‌ها، شب‌ها با دل‌درد از خواب‌پریدن‌ها، این حواس‌پرتی‌ها که هر روز چیزی در مدرسه جا می‌گذارند، این میل به گوشی و گیم برای فرار از درس، این پرخاش‌های آنی وحشتناک، پنیک‌ها، سردردها، تیک‌ها، این دعواها و تنش‌ها در حیاط مدرسه‌ها و در چت‌ها و گروه‌های مجازی و این ناامیدی‌ها و بی‌انگیزگی‌های مفرط، باور کنید بسیاری‌اش از همین نمره و رتبه‌خواستن‌های سخت و نشدنی است.
نسل امروز اگر نداند برای چه هدف و چه کاربردی می‌آموزد، همت نمی‌کند. این نسل دلیل می‌خواهد. این نسل می‌داند که جهان پیش رویش اینها که به زور باید بخواند نیست. این نسل تا انجام ندهد و تا درگیر موضوع نشود، کششی نخواهدداشت. با داد و فریاد و تنبیه پدر و مادر و معلم و ناظم مشتاق نمی‌شود.
🔸هر روز مطمئن‌تر می‌شوم تا افکار ما عوض نشود هیچ‌چیزِ هیچ‌چیزِ هیچ‌چیز عوض نخواهدشد. مگر اینکه نسل خودشان دست‌به‌کار تغییر جهانشان شوند.
علی‌اکبر زین‌العابدین
نظر بگذارید