از این قرتی‌بازی‌ها که خودشان را اول با خانواده‌شان معرفی نمی‌کنند خوشم نمی‌آید. در یک خانواده بورژوای بازاری روشنفکر به دنیا آمدم. وسط تهران. تا شش نسل پیش از خودم تهرانی بوده‌اند و قبل‌تر از آنها را سنَدی پیدا نکرده‌ام. خیلی‌ها فکر می‌کنند ما همدانی هستیم چون پدرم و اجدادم در بازار آهن‌فروشان به همدانی شهرت داشته‌اند. اگر اسم پسرم را نیاسان گذاشته‌ام هم بخاطر آنهاست هم بخاطر نیاکان سرزمین مادری‌ام. گذشته‌گرا نیستم ولی امان از علاقه‌ام به شناخت گذشتگان. تاریخ همینجوری شد رشته اولم در دانشگاه.

من خوش‌خطم، آواز می‌‌خوانم، مجلس گرم می‌کنم، راحت می‌نویسم، می‌خندانم و در نوجوانی بسکتبالم حرف نداشت. صبورم، بیش‌فعالم و شاید آنقدر که نشان می‌دهم بارم نباشد شاید هم برعکس!

پدربزرگ‌هام را خیلی دوست داشتم. یکی که هم‌اسمش هستم و هیچ‌وقت ندیدمش ولی از دیگران همیشه درباره‌اش شنیده‌ام. دومی را تا سوم راهنمایی که هنوز تصادف نکرده‌بود زیاد می‌دیدم و رفیق رفیق بودیم.

جزو آن بچه‌هایی بودم که همسایه‌ها و فک و فامیل وقتی ما را می‌دیدند می‌گفتند اینها چقدر تمیزند، چقدر مودبند و چقدر خوردنی. راست می‌گفتند.

آمادگی آیدین کرج می‌رفتم و بعد مدرسه شهید عباسپور کرج و ثلث دوم اول ابتدایی دوباره برگشتیم تهران و مدرسه شهید باقری رفتم و بعدش راهنمایی شهید پاکزادنیا وسط مصلیای تهران. دبیرستان فرهنگ ادبیات و علوم انسانی خواندم و بخاطرش بسیار جنگیدم. فرهنگ، زندگی‌ام را عوض کرده تا الان. کلا بیشترین آدم‌هایی که بر من اثر گذاشته‌اند معلمانم بوده‌اند. همیشه با معلم‌های باحالم زود رفیق می‌شدم. همین‌جوری از هرکدامشان معلمی را یاد گرفتم.